Stage HBO Pedagogiek van studente Olga

Stage Pedagogiek - Olga

Het heeft even geduurd, maar nu heb ik toch erg veel zin gekregen om aan jullie te laten weten hoe het met me gaat hier ver weg in Nicaragua! Ik ben net klaar met les geven aan de kleuters en zit nu even bij te komen op mijn kamer. Ik besef me nu dat ik al een maand weg ben en dat de tijd vliegt sinds ik hier ben.

Maandagochtend (16 februari) werd ik door Tjitske (van het stage bureau On stage) naar het weeshuis gebracht. Toen ik aankwam was er aardig wat stress omdat er op dit moment door de regering kinderen uit het weeshuis worden gehaald en weer naar hun familie worden gebracht. Deze kinderen gaan terug naar situaties waar wij allemaal liever niet van willen weten hoe die zijn en dit alleen omdat de regering zo genaamd wil laten zien dat ze het beste voor hebben met de kinderen van Nicaragua. Een ingewikkelde situatie in dit land, die er misschien voor gaat zorgen dat er straks geen weeshuizen meer bestaan en een hoop kinderen weer binnen erbarmelijke situaties zullen moeten zien te overleven. De kinderen zijn stuk voor stuk plaatjes om te zien. Ze zijn zo lief en zien er zo op het eerste oog heel gelukkig uit. Ze hebben het binnen Casa Asis goed, ik denk beter dan het gemiddelde kind in Nicaragua. Ze krijgen (goed) eten, kleding, kunnen naar school en kunnen iedere dag spelen en echt een beetje kind zijn. Nu ik hier wat langer ben merk ik wel dat het allemaal kinderen zijn die al veel hebben mee gemaakt en die het gezinsleven missen. Ze hebben op school bijna allemaal veel moeite om zich te concentreren en een ontwikkelingsachterstand in schoolse vaardigheden en motoriek. Ik heb het idee dat het ook lastig is om te presteren voor school als je geen eigen ouders hebt die trots op je zijn als iets nieuws hebt geleerd. Ook hebben ze ontzettend veel behoefte aan liefde en nabijheid en kunnen ze je vaak niet los laten en vooral 's avonds in bed moeten veel kinderen huilen. En dan zou je zoveel meer voor deze kinderen willen doen, dat geeft me soms een heel frustrerend gevoel!

Stagewerkzaamheden

De Tia's (verzorgers) zijn goed voor de kinderen, er word niet geslagen en ze hebben allemaal een hechte band met de kinderen. Toch, als ik het zelf zou mogen doen, zou ik dingen anders aanpakken. Maar omdat de kinderen later ook in een hele harde maatschappij terecht zullen komen, waar ze geen omgangsnormen zullen ervaren zoals wij die kennen, is het denk ik moeilijk om echt iets te veranderen. Wel ben ik in de omgang met de kinderen mijzelf en probeer ik zoveel mogelijk van mijzelf te laten zien in de omgang met hen, zodat dat misschien op een subtiele manier toch een bijdragen kan leveren aan hier. Ook ben ik in overleg met de psycholoog begonnen met het individueel begeleiden van twee meisjes met een ontwikkelingsachterstand en concentratie problemen. Ik heb nu al het gevoel dat alleen al de individuele aandacht voor deze kinderen zoveel met ze doet, even als een individu gezien te worden buiten het grote groepsverband. Mijn dagen zien er ongeveer zo uit: ik begin om half zeven (of om zes uur als ik in geroosterd ben om te helpen bij het ontbijt of wassen en aankleden van de kinderen), om zeven uur ontbijt ik samen met de kinderen Johanna en de Tia's. Om half acht begint de school. Ik werk samen met Johanna iedere dag in de kleuterschool. We zijn net deze week begonnen met het geven van Engelse les en ik geef nu ook twee keer per week 'kunst' les. Het is heel interessant om de kinderen in de klas te observeren en te zien hoe ze leren, spelen en omgaan met elkaar. Ik concentreer mij vooral op het begeleiden van de kinderen die achter lopen in hun ontwikkeling. Mijn Spaans is nog niet heel goed, maar het is grappig om te merken met hoe weinig woorden je jezelf kan duidelijk maken naar de kinderen.

School

School duurt ongeveer tot twaalf uur en dan lunchen we rond half een met alle kinderen. Na de lunch gaan de chicos slapen en de grandes hebben een rustige activiteit. Johanna en ik hebben dan tot half drie een siësta. De eerste dagen had ik die echt nodig om te slapen. Nu heb ik al meer energie voor studeren of voor even een momentje voor mijzelf. Dan is daarna van half drie tot half zes middag activiteit. Dit bestaat bijvoorbeeld uit wandelen, fietsen, een spel en op woensdag (als het door gaat) zwemmen. Ik hoef niet perse mee te doen met de middag activiteit, maar kan deze tijd ook gebruiken voor het uitvoeren van mijn studie opdrachten. In deze tijd begeleid ik ook de twee meisjes die extra stimulering nodig hebben. Om half zes gaan de kinderen douchen en alvast omkleden en om zes uur eten we samen. Daarna mogen ze altijd nog even tv kijken. De chicos liggen dan om zeven uur in bed en de grandes uiterlijk om acht uur, en dan zit mijn dag erop! Een aantal avonden heb ik nog gekletst met Sister Alanna en mensen die hier op bezoek waren. Het is heel leuk om alle verhalen van sister (zij is non en bazin hier) te horen over alles wat zij heeft mee gemaakt. Het is echt een speciale plek hier en ik merk dat er al van heel veel mensen aandacht en een goed hart in zit, wat je echt kan voelen als je hier bent! Het is erg goed om hier te zijn. Ik heb me nog geen moment alleen gevoeld of heimwee gehad, het is heerlijk om dit avontuur alleen aan te gaan en mijzelf hier tegen te komen! Ik geniet iedere dag van het prachtige weer en de rust waarmee de mensen hier leven. Manana, manana! Ook is de omgeving hier prachtig. Het weeshuis ligt aan het Lago de Nicaragua en ik kijk uit op twee grote vulkanen die op het eiland Ometepe liggen (eentje is momenteel actief). Er staan in de tuin palmbomen, maar ook mango bomen, dus je kan zo de mangos vers eten. De zon, iedere dag mooi weer, de kinderen, zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk is om je ergens zorgen over te maken. Ik heb lang niet het gevoel dat ik echt kan omschrijven hoe het hier is, maar hopelijk toch een kleine indruk van mijn ervaringen hier.

On-Stage, MVO stages in Ecuador en Nicaragua (bron)

Lees meer over de opleiding hbo Pedagogiek